22/11/2016

2015, feestjaar! 25 JOOR AABAZJOER!!! We gaan er een serieuze lap op geven. Nu eens een specialleken. Dwaar heeft aan alles gedacht. De grote kanonnen worden ingezet. ‘Landjuwelier’ Yves De Pauw wordt ingehuurd. Yves maakt een magistrale Oilsjterse versie van Goethes Faust. Ook de regie is in zijn professionele handen. Begenadigd kunstenaar Gert Schatteman ontfermt zich over koppen en decor. Karel Van Marcke componeert muziek voor een heus live klarinettenensemble…en de Aabazjoerkes gaan ervoor. De meesten hebben nog nooit een theatertekst uit het hoofd moeten leren en plots worden ze geconfronteerd met een streng maar rechtvaardig regisseur die het onderste uit de kan wil, een harde noot om kraken. De première nadert. De laatste week gebeuren er – we kennen het allemaal – nog wonderen. We spelen met levensgrote poppen in onze grote zaal op ‘de Kat’. Dwaar neemt de rol van Faust voor zijn rekening. Hij moet quasi een hele ‘telefoonboek’ uit het hoofd kennen, maar intussen slaagt hij er ook nog wonderwel in om alle paperasserij rond de productie rond te krijgen: fwajee, toog, drukwerk, financiën, …Il faut le faire! 

De productie loopt en al snel blijkt dat we aan een historisch, weergaloos succes bezig zijn. Elke voorstelling gaat door voor een bomvolle zaal. Aabazjoer is top en wij genieten en prijzen ons gelukkig deel te mogen uitmaken van deze olijke, getalenteerde bende. 

De laatste voorstelling is voorbij. Faust-Dwaar sterft voor de laatste maal op de bühne. ’t Was mooi, maar nu even tijd om op adem te komen. Dwaar vertelt dat ie behoorlijk moe is, moeilijker recupereert… ‘’t Is dan ook zwaar geweest, hé Dwaar’, zo wordt alles gerelativeerd. Toch even op controle… ‘Ze hebben iets gevonden’, aldus Dwaar. ‘Ach Dwaarken, dat kan iets futiels zijn!’, zo sussen wij. Het bleek een vies bistjen (sic dixit Dwaar) te zijn.

Een meedogenloze strijd gaat van start. Dwaar stond ervoor en ging er rationeel mee om. Zijn familie, vriendenkring, Aabazjoer, Draeckenieren Blaa Biskoppen, ieder werd nauwgezet op de hoogte gehouden van de evolutie in Dwaars behandeling. Verdomme, zelden kregen we iets hoopgevends door.

Na anderhalf jaar verloor onzen beer de oorlog tegen ’t bistjen. Het werd door Blaa Biskop mgr. Ploim zeer correct geformuleerd: Dwaar heeft ons ‘dik tegen zijn goesting’ verlaten. Dwaar wou niet sterven, zoveel was zeker, maar het gevecht was oneerlijk. Zéér velen blijven nu verweesd achter. 

Dwaars Elsken, zijn (schoon-)dochters, (schoon-)zonen, kleindochtertje, zijn Aabazjoerkes, medebroeders Draeckenieren, medemonseigneurs Blaa Biskoppen, medestrijders binnen Applaus, theaterminnend Aalst verloor een groot figuur. Dwaar schreef geschiedenis als medefondateur van Applaus. Hij verwezenlijkte een ‘Pax Theatrales Alostensis’ onder de verenigde theatermakers. Als gedreven voorzitter van de Aalsterse Cultuurraad had hij ook al geweldige indruk nagelaten. Een koppige doordrijver, dat wel, maar steeds met een heilig doel voor ogen.

Ach Dwaarken, ik herinner me nog goed die dag, medio 90-er jaren, dat ge aan mijn voordeur in de Klapstraat stond: ‘Ik moen a insj iet vraugen.’ Ik wist onmiddelllijk waarover het ging! ‘Wildje goi mè Aabazjoer meispeilen?’ ‘Ik dacht dat ge’t noeit gink vraugen’, was mijn antwoord. Het was vanaf het begin een perfect huwelijk!

Ach Dwaarken, wat hebben wij sindsdien niet allemaal meegemaakt? Van het kleinste zaaltje ter wereld in den Babbelaer naar onze eigen Floereminne op de Kat. Zovele heerlijke producties! Peiper en Zaat. Intussen konden we ons beider voorliefde voor het straattheater brandend houden via onze uitlaatklep ‘The Amazing Fruitcakes.’ We genoten telkens na van onze animatieopdrachten op festivals, huwelijken, congressen, kermissen, jubilees, meetings… Weet ge nog die memorabele sketches die we brachten in de Werf op de Aalsterse Sportlaureatenavonden? Elke keer opnieuw 600 man doen gieren en huilen van pret. We waren steengoed. Enkele maanden geleden zei je mij: ‘Ik ga de Fruitcakes moeten laten, bro. ’t Wordt wat teveel.’ Ik beloofde jou toen om ons ding voort te doen…

Ach Dwaarken, we voelden het al een tijdje aankomen en beseften dat het moment ging komen dat de strijd ging zijn gestreden…en toch was het nog zo plots. Enkele dagen tevoren, jouw mail: ‘Ik heb er geen woorden voor, slecht nieuws, alle behandeling stopgezet…’ Ik wilde je woensdag nog eens spreken. Sms: ‘Past het vandaag halfvijf bij u?’ Jouw antwoord kwam snel: ‘Sorry bro, even te emotioneel; Next time.’ Geen 15 uur later was je al vertrokken naar de eeuwige theatervelden. Je ging daar wel heen via de grootste theaterpoort!

Dwaar, je was een hele grote! Dank voor jouw jarenlange trouwe vriendschap, dank voor jouw ‘Pax Theatrales Alostensis’, dank voor ‘Applaus’, … Op de afscheidsplechtigheid in Lochristi werd nog eens duidelijk welk een impact jouw persoon heeft gehad op onze stad! 

Het was jouw laatste optreden…voor een bomvolle zaal!

Lieve zoeten, jij wilde dat we nog dit jaar D’Histoere van ’t Peerd’ speelden. Jij stelde nog de cast samen en elkeen werd nog bij jou ontboden om de brochure op te halen. Je mag gerust zijn! We zijn al volop aan het repeteren. 10 december gaan we in première. ’t Zal raar zijn zonder jou. In ons zaalken blijft voortaan één plaats voorbehouden voor de heer Eddy ‘Dwaar’ De Laender. 

Wij zullen voor jou spelen, makker! 

Beloefd. Weir doeng voesj!!!

Filip Van de Winkel